Ivana van der Knaap
Mijn paardenleven begon als 7-jarig meisje toen ik voor het eerst op een shetlander op de camping een ritje maakte. Daarna was ik elke dag tussen de pony’s te vinden, om ze te poetsen, kroelen en op te rijden. Ik las ondertussen alle boeken, informatief en fictief over paarden die ik kon vinden in de bibliotheek. Na veel zeuren mocht ik dan ook als 9 jarig meisje eindelijk op paardrijden op de manege. Na daar de basis te hebben geleerd, begon ik me niet helemaal thuis te voelen op de manege. Vooral niet hun omgang met de paarden, ik vond ze onnodig streng en de paarden zagen er niet blij uit. Toch heb ik daar tot mijn 13e rondgelopen, en daarna een jaar pauze genomen.
Om vervolgens op zoek te gaan naar een verzorgpony. Het werd een Fell pony genaamd Nighttime, eentje die ging racen als ze het niet meer leuk vond. Met haar ben ik aan de hand gaan werken, spelenderwijs liet ik haar springen, ze maakte echt mooie stappen. Tot ze door haar medeverzorgers toch weer met veel zweep gebruik dezelfde oefening lieten doen. Weg was mijn voortgang, alweer leren vallen en opstaan met mijn andere manier van trainen.
Ik liet de paardenwereld voor wat het was en richtte me op school. Ik ging wel mee met een vriendin naar haar paardjes, maakte af en toe een buitenrit.
Tot ik na mijn studie tot Biomedical Research analist te werken kwam op een lab waar meerdere “paardenmeisjes” werken. Eentje daarvan vroeg me haar paard bij te rijden, Missy een nu 7-jarige KWPN merrie, met een heel duidelijk karakter.
De niet zo blije Happy
Daar kwam 1,5 jaar later Happy, die stond op dezelfde stal, uit voort. Happy heb ik eerst geleased voordat ik hem kocht. Hij vertoonde zodra het herfst werd staakgedrag onder het zadel. En bleek na dit te hebben onderzocht kreupel aan drie benen, verminderd kraakbeen te hebben in zijn kogels voor. De dierenarts gaf hem 20% kans op een leuk pijnvrij leven. Ik wilde nog niet opgeven en dus is hij ingespoten met hyaluronzuur en corticosteroïden in de kogels, in de hoop de boel te verzachten. Helaas werd tijdens zijn revalidatie proces duidelijk dat het niet mocht baten. Hij bleef “agressief” bij het moeten draven, hij ging “schijnbijten” en liet zien dat hij niet comfortabel was.
Van Happy heb ik het meeste geleerd, hij leerde me genoegen nemen met licht grondwerk. Want ja ook mijn droom was recreatief rijden lekkere bosritjes maken en nog minstens 20 jaar van hem genieten (dan zou hij 30 jaar zijn). Ook mocht hij nee zeggen, waren kleine dingen als kusjes en zijn aanwezigheid mijn geluksmomenten.
Zorgen had ik ook, gaat het goed komen, kunnen we hem pijnvrij houden, wanneer moet ik afscheid nemen?
Leren om bij jezelf te blijven
Allerlei meningen van anderen, over door trainen met pijnmedicatie, over hard aanpakken, over meteen inslapen, over de kudde waar hij stond, over zijn onhandigheid en over mijn gebrek aan kennis. Het is dan heel moeilijk om bij jezelf te blijven en te vertrouwen op wat je goed doet. Happy’s weerstand ging achteruit, hij kreeg schimmelinfecties, mok, als het behandeld was kwam er wel een nieuw probleem. Zijn lijf was op. Het was te merken wanneer hij een nieuwe baal hooi te eten kreeg, of op het gras stond of kuil voorgeschoteld kreeg. Hij werd dan boos, boos op zijn buik, en op iedereen die maar wees naar zijn buik. Zijn mest was goed, voor maagzweren toonde hij te weinig symptomen.
Pijnlijden en overleven
De enige vraag die ik belangrijk vond is: Heeft hij pijn? Dat hebben we onderzocht door hem op pijnstilling te zetten, en ik kreeg een heel ander paard ervoor terug. Hij was vrolijk, liep goed, maakte zijn passen af, reageerde minder op zijn flanken, ging weer rennen. Conclusie, Happy leed zonder pijnstilling. In overleg met de dierenarts, zouden we hem nog een mooie zomer geven en hem ondersteunen met CBD om dan in de herfst definitief afscheid te nemen.
Het leek een mooi plan, maar Happy bleef ondanks het bijvoeden en het voeren van CBD achteruit gaan. Hij viel af, had spieratrofie. Veel mensen vonden opnieuw dat ik moest trainen. Als je paard op een paddock paradise staat en daar ook passieve fysio is toegepast, ga je ervan uit dat hij zelf zijn spieren onderhoud. Dan gaat dat ene uurtje trainen niet echt helpen. Iets dat ik ook heb moeten leren door webinars en trainingen te volgen van o.a. Jolien van Dalenberg (cursus pijnherkennen en haar podcast) en Zefanja Vermeulen (via The Horse Inside Out).
Helaas kwam het besluit dan ook eerder dan gehoopt en heb ik Happy op 25 juli 2023 laten inslapen. Op zijn geboorte dag om 11 jaar later het tevens zijn sterfte dag te laten zijn.
Motivatie en doel
Inmiddels heb ik een doel, ik wil dat meer paardeneigenaren bewust zijn van wat hun paard verteld. Er is zoveel meer dan alleen rijden.
Van Happy ben ik Imke een Fries gaan verzorgen en trainen ten tijde dat haar eigenaar op vakantie was. Zij is flegmatiek en ‘moest’ gemotiveerd worden om te bewegen. Helaas was ze namelijk ook te dik en ondervond daar wat hinder van. De progressie zien is wat natuurlijk het meeste motiveert. Ik hou er van als een introvert paard haar mening weer durft te geven. Wel bokt als ze het moeilijk vindt, het geeft allemaal informatie.
Van Imke gingen we naar Macho een draver met geen rem, die stijf was en je liever niet aan zijn rechter kant liet lopen. Hij kon niet goed stilstaan en mocht naar mijn mening lichter op de hulpen zijn en groeien in zelfvertrouwen. Dat hebben we ook gedaan, we deden hersenwerk, clicker- en targettraining en grondwerk, hij kende niets van deze manier van trainen maar leerde heel veel. Het was tof om zijn zelfvertrouwen te zien exploderen en ook zijn baasje zag de vooruitgang. Ze had nooit verwacht dat dit haar paard was en of kon zijn.
Ik ga graag een uitdaging aan, ben niet bang weggelegd en zie elke gedraging als nieuwe informatie om op voort te borduren. Het is ook niet voor niets dat ik in februari 2024 gestart ben met de opleiding bij Dressuur Natuurlijk tot trainer en instructeur.
Uiteindelijk hoop ik vanaf 2025 nog meer combinaties te ondersteunen en te doen groeien.