We (Jeanou en Ivana) gaan uit van het principe lol met je ‘knol’ en daarmee de communicatie met je trouwe vier-hoever altijd in een dialoog voert. We zijn nog lang niet uitgeleerd op het gebied van paardenwelzijn en training, maar blijven hierin ontwikkelen.
Een paard mag bij ons nee zeggen, bokken, rennen gieren, alles mag zolang wij veilig zijn. De stem van een paard mag gehoord worden. Wij zien veel gedragingen niet als ongehoorzaamheid maar eerder onkunde of miscommunicatie.
Hoe we op tot dit principe zijn gekomen, is door het trainen van verschillende paarden.
De een is introvert en sluit zich af, lijkt bang om zich te uiten, moet het vertrouwen krijgen om uitbundig te kunnen zijn en dat er geen ‘straf’ gebonden zit aan haar gedragingen.
De ander is onzeker en zoekt zodanig steun dat hij in je broekzak kruipt en vergeet dat hij toch echt 500kg weegt. Anderzijds schiet hij weg op momenten dat het moeilijk wordt. Op eigen benen staan mag ook, en leren spanning reguleren.
Weer een ander kent alleen maar gas geven en is niet gewend om pauze te nemen. En mocht leren te zijn in het moment, tijd nemen om te verwerken.
En dan hebben we nog Happy, die niet happy bleek, en eerst moest schreeuwen om zijn stem te laten horen. Hij mocht zacht worden, aangeven dat het niet lukt. Dat zijn staak gedrag zorgt voor het onderzoeken van het onderliggende probleem. Wij werken niet met afstraffen, we willen dat het paard ervaart dat hij een gelijkwaardige gesprekspartner is. Voor Happy goldt hierin dat zijn pijn gezien werd, dat hij trots leerde zijn op alles wat hij deed.
Verschillen leiden tot leermomenten
Paarden zijn zo gevoelig en staan in zo’n andere positie dan wij, gaan vluchten, houden zich sterk. Alles om maar niet ten prooi te vallen van een roofdier. En helaas voor ons vallen wij wel in de categorie roofdier.
Wij willen ze leren dat ze mogen zijn, dat ze kwetsbaar kunnen zijn, dat we ze willen helpen en aanmoedigen om te vertrouwen op ons maar ook op zichzelf. Dat ze kunnen groeien in hun eigenzinnige karakter.
Wat bij ons past is het principe dat we spelenderwijs trainen, dat we niet bang zijn voor het kind in ons zelf te laten zien en de “puurheid” hiervan uit te dragen. Veel gaat op basis van gevoel, kijken wat past bij het paard dat tegenover je staat. Het is niet alleen trainen, het is vooral plezier maken en kijken en denken in mogelijkheden. Er is zoveel meer te bereiken als je er een spel van maakt. Niet iedereen voelt hier iets voor, en dat mag, ook wij zijn verre van perfect.
Dit is bijvoorbeeld 1 van onze trainingen met de Friese merrie Imke, zij hield niet van normale (dressuur-) training of grondwerken. Alles moest een spel zijn, dus dat deden we ook. We gebruikte een vlag, slurf, tonnen een zeil, een matras en andere obstakels om haar proprioceptie te vergroten, haar balans te verbeteren. Maar vooral plezier te hebben en Imke hierin fitter maken en te ondersteunen in haar afvalproces.
Wat we vaak doen is te vergelijken met cheerleaden, we moedigen elke stap aan, spreken onze trots uit en staan soms te dansen van enthousiasme. Echt die prachtige paarden blijven ons verbazen, het is fantastisch om met ze te mogen werken.